Ijspegels en een warm bad

Twee ruimtereizigers op stap. Ze ontmoeten elkaar op de Grote Markt. De ene is te vroeg en wacht buiten tijdens maartste buien en aprilse grillen. In de verte geeft een koude politicus een interview… brrrr. De andere komt puffend op de fiets toe. Drie pulls en een regenjas: heet zweet gegarandeerd. Ze reppen zich voor de volgende regenvlaag naar Gallery Fifty-One voor de expo ‘(pour) retendre l’atmosphère’ van Arpaïs Du Bois. Samen meten ze de sfeer én de temperatuur op. 

De fietser voelt zich direct in een warm cocon. Lege glazen staan her en der verspreid en laten de ‘day after’ van een gezellig feestje uitschijnen. In werkelijkheid zijn het de mengpotjes van de kunstenares. Het kleurenpalet dat ze hiermee uitademt, is dat van een tedere omhelzing. De schilderijtjes verwarmen en omarmen. Ze vormen de galerij bijna om tot een knusse huiskamer.

De ruimtereiziger met het onderkoelde hart en dito tenen laat zich leiden door flarden tekst. ‘Le repli sur soi’, ‘isolement’, ‘de plus belles faiblesses’, ‘toutes nos illusions’. Niet echt hartverwarmend, vaak ongemakkelijk. Maar dan vertellen de ruimtereizigers elkaar wat ze zien.

De fietser praat over de frisse kleurtjes in het werk als lichtstraaltjes. De ronde, warme vormen. De beheersbare diepten van de compositie. De knisperende vellen papier die plooien als een zachte streling. Woorden die zelfs de meest ijspegelige voeten langzaam doen ontdooien. ‘Après la tempête‘, de storm buiten lijkt wat te gaan liggen.

De ruimtereiziger met koude tenen wijst op de fijne letters als extra laag in de abstracte figuren. Ze zoeken samen naar vertalingen. Zachte, dromerige zinnen als ‘rêver d’un autre rêve… maar ook een knarsend ‘vomir de neutralité‘. ‘Het terugplooien op zichzelf is een dans’, ‘Het perspectief en al onze illusies’, ‘Bloemen wassen’. Troost impliceert altijd ook pijn. De teksten zorgen ervoor dat de fietser meegenomen wordt in een killere realiteit.

Maar ook de lichte agressie in de ruwe verf, krassende krijtstrepen doen de fietser wat bekoelen. En langzaam valt het ook haar op  dat sommige abstracte werken er toch ook niet zo lieflijk uitzien: zijn het ingewanden, een doodshoofd, bloedsporen? Haar warme bad wordt gevuld met ijsklontjes. Eén voor één: woord voor woord, beeld voor beeld koelt de sfeer af…brrrrr

Met warm en koud als uitgangspunt ontspint zich een lang gesprek en een traag bezoek aan de expo. De ruimtereizigers zuigen de woorden in hen op. Ze proeven de verf, ruiken de bister en horen het beschilderde papier omslaan. Eens buiten is de fietser afgekoeld en zijn de voeten van de ander terug opgewarmd.